Ja nus hons pris ne dira sa raison

Ja nuns hons pris ne dira sa raison
A droitement, se dolantement non:
Mais par esfort puet il faire chançon.
Mout ai amis, mais povre sunt li don.
Honte i avront, se por ma reançon
Sui ça deus yvers pris.

Ce sevent bien mi home e mi baron,
Ynglois, Normanz, Poitevin et Gascon
Que je n’ai nul si povre compaignon
Que je lessaisse, por avoir, en prison.
Je nou di mie por nule rentrançon,
Car encor sui pris.

Or sai je bien de voir, certeinnement,
Que je ne pris ne ami, ne parent,
Quant on me faut por or ne por argent.
Mout m’est de moi, mès plus m’est de ma gent;
Qu’après ma mort avront reprochement,
Se longuement sui pris.

N’est pas mervoille se j’ai le cuer dolant,
Quant mes sires mest ma terre en torment.
S’il li membrast de nostre soirement
Que nos feïsmes andui communement,
Je sai de voir que ja trop longuement
Ne seroie ça pris.

Ce sevent bien Angevin et Torain,
Cil bacheler qui or sont riche et sain,
Qu’encombrez sui loing d’aus, en autre main.
Forment m’aidessent, mais il n’en oient grain.
De beles armes sont ore vuit et plain,
Por ce que je sui pris.

Contesse suer, vostre pris soverain
Vos saut et gart cil a cui je m’en clain;
E por ce que je sui pris.
Je ne di mie a cele de Chartrain,
La mere Loëys.

Traducción

Ningún hombre capturado dirá su razón
con sinceridad, si no es con dolor;
pero por esfuerzo puede hacer una canción.
Tengo muchos amigos, pero pobres son los regalos.
Vergüenza tendrán, si por mi rescate
estoy aquí, capturado desde hace dos inviernos.

Mi señor y mi barón lo saben bien,
inglés, normando, poitevino y gascón,
que no tengo ningún compañero tan pobre
que abandonara, por tener, en prisión.
No hablo por ningún rescate,
pues aún estoy capturado.

Ahora sé con certeza,
que no tengo ni amigo ni pariente,
cuando me fallan por oro o por plata.
Me importo a mí mismo, pero más me importa mi gente;
que después de mi muerte tendrán reproche,
si por mucho tiempo estoy capturado.

No es de extrañar si tengo el corazón dolorido,
cuando mi señor pone mi tierra en tormento.
Si recordara nuestro acuerdo
que hicimos ambos comúnmente,
sé con certeza que nunca demasiado tiempo
estaré capturado aquí.

Lo saben bien los angevinos y torianos,
esos jóvenes que ahora son ricos y sanos,
que estoy lejos de ellos, en manos ajenas.
Mucho me ayudarían, pero no oyen ni una palabra.
Las bellas armas ahora están vacías y llenas,
porque estoy capturado.

Condesa hermana, tu precio soberano
te salva y protege aquel a quien reclamo;
y por eso estoy capturado.
No hablo de aquella de Chartres,
la madre de Luis.